شعرهاي من

با تبريك سال نو به همه دوستان وخوانندگان وبلاگم وبا يادي از تمام رفته گاني كه عمر بر قلم گذاشتند وسطر به سطر زندگي خويش بر آن فشردند وبه جاودانگان پيوستند

شروع وبلاگم در سال جديد با اشعارم كه پيشتر براي سايه ام آنها راخوانده ام

شكار گاه

از راه رسيدي
با هِجّي ناقصي كه از تو بر اِسليمي حاشيه مي رفت
قاب مي شد آهوي در شكارگاه

شكارچي تلفظ كاملي از كَمان بود
تا گُل ِ شاه عباسي شكفته بماند

رنگ به رنگ از راه رسيد
شكارگاهي كه بر انگشت نشسته بود
تا از هيچ حاشيه اي ساقهاي باريك ِ آهو نگذرد

ديگر رسيد با تاجي از زرناب
وخون بر انگشت، مُرد
زير پاي اسب شاه

آهو را براي سُور ِشبانه از متن برداشت
تا گُلهاي شاه عباسي با نامشان آسوده بمانند
:به دستها گفت

نَعل ِ اسب را عوض كنيد

شعر وباد

خواستم بنويسم
...بر بازوان معوج راه
كه چتري بر اين شعر
باريد
كلمات در زير آن جمع شدند
گفتم از كدام شعري؟
كه باران
باريد

اين كاغذ، خيس ِ گفتگوي چتر وباران شد

از آن همه چتر مُژگان
كه تركشان كرده بودم ميان
ميان شعرهاي پيش

از اين كلمات كه تركم مي كنند
بيش از پيش
چند باران آمده ام؟

خواستم بنويسم
...ميان بازوان معوج راه
كه بادي
چترم را
به شعرهاي ديگري پاشيد

چتر مژگان ببنديد
تا غبار گفتگوي شعر وباد
به شعرِ خُمار ِ ديدگانتان نرود



آن سيه چشمان

ديگر
نه آن سيه چشمان
در هيچ چشمخانه اي
پيدا شد
نه عادت ِ ديدن ِ سيب
از پنجره اي منيژه را صدا كرد
به چاهي
ماهي
به
ماهي

به صَحاري خشك
مي گويم
از زلالي اين همه باران
كه
.نمي بارد

دستان ِ شعر من

نمي خواست دست از شب بكشد
...گفت:جايي امن
گفتم:شعر من نيست

اما سيمرغ بابالهايي سوخته رسيده بود از راه

...گفت:نيشتر پهلو به پهلو
...گفتم:دستان ِشعر من بي چراغ

...گفت:امن تر از سحر تو
...گفتم:مگو آه
...در پستويي نُه توي
گفت:گردِ شَهر،سِحرِ من، شعرِ تو
...گفتم:آه

نيشتر،پهلو به پهلو

نمي خواستم
نگفتم
آب خواست
و
ديگر از شعر من بر نخواست